Kinezyterapia, czyli leczenie ruchem jest istotną składową leczenia usprawniającego.
Kinezyterapia przyspiesza procesy naprawcze i zastępcze w układzie ruchu i narządach wewnętrznych, zabezpiecza przed wykształcaniem wadliwej kompensacji, przeciwdziała wtórnym zmianom w układzie kostno-stawowo-mięśniowo-więzadłowym, zapobiega powikłaniom krążeniowo-oddechowym, poprawia ogólną wydolność ustroju i jest jedną z podstawowych form profilaktyki schorzeń narządu ruchu, krążenia i układu oddechowego.
Celem kinezyterapii jest przede wszystkim przerwanie błędnego koła bólowego przez zmniejszenie odruchowego wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych i poprawę stabilności odcinka lędźwiowego kręgosłupa przez zwiększenie tłoczni brzusznej oraz przywrócenie równowagi mięśniowej zapobiegającej nawrotom dolegliwości.
Znany jest też korzystny wpływ zwiększonego ciśnienia w obrębie jamy brzusznej, tzw. tłoczni brzusznej na zjawisko stabilności kręgosłupa w odcinku lędźwiowym.
Zjawisko tłoczni brzusznej wykorzystuje się do stabilizacji i ochrony odcinka lędźwiowego w czasie ruchów i dźwigania. Zwiększenie siły i stabilności tłoczni brzusznej uzyskuje się głównie poprzez odpowiednie ćwiczenia mięśni prostych i skośnych brzucha.
Kinezyterapia w schorzeniach kręgosłupa spełnia określona ważną rolę. Podlega ścisłemu doborowi i dawkowaniu. Przez dobór rozumie się określenie rodzaju ćwiczeń, kolejności ich realizowania. Przez dawkowanie rozumie się czas trwania ćwiczenia, ilość powtórzeń danego ćwiczenia oraz czas trwania całej serii ćwiczeń. Ważna jest technika wykonywania ćwiczeń leczniczych.